Γράφει ο Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος–Ψυχολόγος
Οικονομολόγος–Ψυχολόγος
Αφού επί αρκετά χρόνια προσπαθούσαν από το ΣΥΡΙΖΑ να μας πείσουν ότι η μόνη λύση για το πελώριο ελληνικό δημόσιο χρέος είναι ένα γενναίο «κούρεμα» το οποίο θα επιτυγχάνονταν με συμφωνία των εταίρων (πως άραγε;), και κάποιοι παρέμεναν σταθεροί στην ακόμα πιο δυναμική μονομερή διαγραφή του ήρθε η ανάληψη της εξουσίας να επαναφέρει τη συζήτηση σε πιο ορθολογικά πλαίσια. Οι διαγραφές παραπέμφθηκαν σε μια επιτροπή ελέγχου του χρέους χωρίς, όμως, διεθνή αξιοπιστία.
Αποκαλύφθηκε λοιπόν πριν λίγες μέρες από τους FT η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για την αναδιάρθρωση του χρέους. Μια πρόταση που κινείται κυρίως στο επίπεδο που κάλυπτε ήδη η Ευρωπαϊκή απόφαση του Νοεμβρίου του 2012 για παραμετρικές αλλαγές (αύξηση χρόνου αποπληρωμής και μείωση επιτοκίων). Προσθέτει όμως και κάποιες ενδιαφέρουσες έως και… «ανέκδοτες» απόψεις που αν πραγματικά ελπίζουν θα μπορούσαν ποτέ να γίνουν αποδεκτές από τους Ευρωπαϊκούς θεσμούς τότε ή αγνοούν τον τρόπο λειτουργίας και τις αρχές του ή μπερδεύουν την θεωρητική ανάλυση με την πρακτική πολιτικοοικονομική απόφαση.
Για τα 27 δισ. ευρώ προς την ΕΚΤ προτείνεται η απορρόφηση τους από τον ESM κι η αποπληρωμή τους σε μακροπρόθεσμο ορίζοντα και με χαμηλότερα επιτόκια. Ενδιαφέρουσα προσέγγιση αλλά λησμονείται ότι όταν πριν χρόνια προτάθηκε πχ. να αφαιρεθεί από το ελληνικό χρέος έστω ένα μέρος των ποσών που δόθηκαν για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών η απάντηση ήταν ότι σχετικές παρεμβάσεις δεν αφορούν χώρες σε υπάρχοντα προγράμματα αλλά ότι δημιουργήθηκε ένα οπλοστάσιο ικανό να αποτρέψει μελλοντικές τραπεζικές κρίσεις.
Άλλωστε μια τέτοια απόφαση για την Ελλάδα θα εγείρει αμέσως ανάλογες απαιτήσεις από την Ισπανία με πολύ μεγαλύτερο Ευρωπαϊκό κόστος. Τι μας κάνει να πιστεύουμε ότι η τότε άρνηση για ένα παρόμοιο θέμα μπορεί σήμερα να μετατραπεί σήμερα σε θετική αντίδραση όταν η ΕΚΤ είναι πολύ πιστή στην τήρηση του καταστατικού της και δεν δέχεται παρακάμψεις και απώλεια κερδών γιατί αποτελεί έμμεση δημοσιονομική στήριξη σε χώρες που απαγορεύεται;
Η πρόωρη αποπληρωμή του ΔΝΤ που είχε διαρρεύσει ως πρόθεση και της προηγούμενης κυβέρνησης είναι μια τακτική που ακολούθησαν με επιτυχία κι άλλες χώρες που ακολούθησαν πρόγραμμα προσαρμογής αλλά όλες τους στηρίχτηκαν στην δυνατότητα άντλησης κεφαλαίων από τις αγορές. Ακόμα και η κυβερνητική πρόταση στηρίζεται στο ότι τα 2/3 των χρεών προς το ΔΝΤ θα προέλθουν από κεφάλαια της αγοράς ή… νέο δάνειο από τους «τοκογλύφους»! Ανέκδοτο πολύ καλύτερο κι από αυτά με τον Τοτό!
Για τα διμερή δάνεια προς άλλες Ευρωπαϊκές χώρες επαναφέρει το γνωστό δίδυμο επιλογών. Τα αέναα ομόλογα και τα ομόλογα με ρήτρα ανάπτυξης. Εξηγήσαμε και τότε ότι τα πρώτα είναι κυρίως ένα επιχειρηματικό εργαλείο απελπισίας κι όχι σύγχρονη διακρατική πρακτική και τα άλλα εμπεριέχουν τον κίνδυνο, αν εκτελεστούν όπως τα αντιλαμβάνονται όλοι πλην ημών, να βρεθούμε με τεράστιες πληρωμές όταν αυξηθεί σημαντικά το ΑΕΠ μας επειδή θα πρέπει να προστεθούν και τα ποσά που θα έχουμε καθυστερήσει λόγω μειωμένων πληρωμών τα προηγούμενα υφεσιακά χρόνια.
Το πιθανότερο είναι οι εταίροι μας να αποδεχτούν μια μεγάλη επιμήκυνση αποπληρωμής που μπορεί να ξεπερνά τα 50 χρόνια ακόμα και να αγγίζει και τα 100 αλλά υπό πολύ συγκεκριμένες και αδιαπραγμάτευτες μεταρρυθμιστικές και δημοσιονομικές προϋποθέσεις.
Τέλος για τα δάνεια του EFSF ύψους 144 δισ. ευρώ προτείνεται μια πρωτοφανής καινοτομία αντάξια της δημιουργικής ασάφειας με την οποία είναι σίγουρο ότι θα ευθυμήσουν και οι σοβαροφανείς Ευρωπαίοι. Να διαγραφεί σταδιακά το μισό χρέος και να πληρωθεί το υπόλοιπο με διπλάσιο επιτόκιο του σημερινού (5%)!
Αν η λύση για το ελληνικό χρέος βρισκόταν στο να διατηρήσουμε το ίδιο επίπεδο ετήσιων τόκων αλλά να επιστρέψουμε πολύ λιγότερο κεφάλαιο τόκων τότε γιατί να μην προτείνουμε τον δεκαπλασιασμό του επιτοκίου με σταδιακή διαγραφή του 90% του χρέους για να καταστήσουμε περιχαρείς τον Λαφαζάνη, την Κωνσταντοπούλου και το λοιπό λόμπι της διαγραφής; Get serious πριν να είναι πολύ αργά και προτείνεται λύσεις συμβατές με τους Ευρωπαϊκούς και την κοινή λογική κι αφήστε τις ευφάνταστες Βαρουφάκιες εξυπνάδες για τις ακαδημαϊκές αίθουσες.
